စိတ်ညစ်နေတဲ့အိမ်မှာ ပန်းမပွင့်ဘူး။ ဒီလိုအိမ်မှာ ငါ မနေဘူး။
နင်ရဲ့ဘေးနား အနေချင်ဆုံးသူပါ မင်း မေ့သွားမလား၊ ငါ ထိတ်လန့်နေတာ မင်းအရိပ်များလား ငါ လှမ်းတွေ့နေတာ။
ညီမလေးက နှီးထိုင်ဖြာ အဘက ဆေးတစ်ဆုံဖွာ၊ မှောင်ရီလရိပ်အောက်က တိတ်တဆိတ် ညတွေမှာ အမေရဲ့ တရားသံနာ။
မြို့ကြီးပြကြီးမှာ အိမ်လေးတစ်လုံး ပိုင်ဖို့က ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် ခက်ခဲနေတာလဲ။
ဘဝတွေ ပြောင်းနိုင်တယ်၊ ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ်ဟာလည်း အိမ်ထောင်ကျသွားတတ်တယ်။
ဘဝရဲ့ထွက်ပေါက် အဖြေမှန်ကို ရှာဆဲပဲ၊ ရန်ကုန်မြို့ကြီးလည်း နာဖျားဆဲ။
လူတွေဟာ လူတွေလို နေနေတယ်ဆိုတဲ့ လွတ်လပ်ပွင့်လင်းမှုကို တွေ့ရတယ်။
ကျွန်တော်တို့ကိုလည်း ပေါင်းကြည့်ဦး၊ ရန်ကုန်သားလေးတွေပါ မရိုင်းဘူး။
